Akademik Veri Yönetim Sistemi
AKDENIZ IIBF DERGISI, cilt.25, sa.2, ss.101-113, 2025 (TRDizin)
Bu çalışma, 1954-1956 yılları arasında Kıbrıs meselesinin uluslararası bir mesele haline gelme sürecinde Amerika Birleşik Devletleri’nin (ABD) İngiltere, Türkiye ve Yunanistan özelinde izlediği denge politikasını Soğuk Savaş bağlamında analiz etmektedir. Kıbrıs meselesinin Birleşmiş Milletler gündemine taşınmasıyla birlikte üç ülke arasında derinleşen kriz ortamı, NATO ittifakının bütünlüğüne tehdit olarak algılanmış ve bu durum ABD’yi doğrudan müdahil olmadan taraflar arasında dengeleyici bir rol üstlenmeye yöneltmiştir. ABD, kriz sürecinde hem adadaki İngiliz statükosunun devamını stratejik bir zorunluluk olarak değerlendirmiş hem de tarafların talepleri karşısında açık bir pozisyon benimsemeden görüşme zemininin korunmasına odaklanmıştır. Çalışma, dönemin diplomatik yazışmalarını ve toplantı tutanaklarını inceleyerek ABD’nin Kıbrıs meselesinde tarafların taleplerine karşılık nasıl bir pozisyon aldığını ve izlenen bu politikanın sınırlılığını ortaya koymaktadır. ABD’nin taraflar arasındaki görüş ayrılıklarını yumuşatma çabaları, tarafların 1956 yazındaki İngiliz planını bir çözüm zemini olarak tanımasında yetersiz kalmıştır. Sonuç olarak, 1954-1956 yılları arasında ABD’nin izlediği politika kriz ortamının daha da derinleşmesinin önüne geçememiştir.
This study analyzes the balancing policy of the United States of America (USA) towards Britain, Turkey and Greece in the process of the Cyprus issue becoming an international issue between 1954 and 1956 in the context of the Cold War. The deepening crisis between the three countries after the Cyprus issue was brought to the United Nations agenda was perceived as a threat to the integrity of the NATO alliance, which led the United States to assume a balancing role between the parties without direct intervention. During the crisis, the US both considered the continuation of the British status quo on the island as a strategic imperative and focused on preserving the negotiation ground without adopting a clear position against the demands of the parties. By analyzing the diplomatic correspondence and meeting minutes of the period, the study reveals how the US took a position on the Cyprus issue in response to the demands of the parties and the limitations of this policy. The US efforts to smoothen the differences between the parties were insufficient for the parties to recognize the British plan in the summer of 1956 as a basis for a settlement. As a result, the policy pursued by the US between 1954 and 1956 could not prevent the deepening of the crisis.