Objective: The aim of this study is to evaluate the main referral complaints, the sociodemographic data and the clinical diagnosis of the patients who have referred to our hospital. We also wanted to consider if the applicants really need emergent psychiatric care or could be treated via psychiatric outpatient clinics. Methods: Among 2000 admissions throughout August 2011; 775 of them were randomly selected and included to our study. We recorded the clinical diagnoses and sociodemographic data of the patients. Results: 54% of the patients who referred to our emergency psychiatric unit were female and 46% of them were male, 45% were single, 45% were married. 48% of the patients were graduated from primary school and 77% of them were unemployed. 61.8% of the patients were brought involuntarily by their relatives, 27.3% came voluntarily, 6.7% were sent for the purpose of psychiatric consultation by another doctor, 2.5% came involuntarily with the police. The most common diagnoses were; 36% mood disorders, 22% psychotic disorders and 10.8% conversion disorder. We found that; 31% of the referrals were hospitalized. Conclusion: We found that; among the psychiatric emergency referrals, 72% of them were serious enough to get psychiatric emergency care and 28% could be treated in an outpatient clinic. If we consider that the referrals to the psychiatry emergency unit are mostly by the patients and their relatives request; it can be thought that informing the patients about their psychiatric diseases could minimize the congestion in the emergency units.
Amaç: Bu çalışmada hastanemiz acil psikiyatri servisine başvuran hastaların başvuru nedenleri, sosyodemografik özellikleri, konulan tanıların gözden geçirilmesi ve başvuruların ne kadarının psikiyatrik acil olduğunun değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: 2011 Ağustos ayı boyunca, hastanemiz psikiyatri acil birimine yapılan 2000 başvurudan 775i randomize biçimde çalışmaya alınmıştır. Hastaların klinik tanıları ve sosyodemografik verileri değerlendirilmiştir. Bulgular: Başvuran hastaların %54ü kadın, %46sı erkek, %45i bekar, %45i evli idi. Hastaların %48inin ilkokul mezunu olduğu ve %77sinin çalışmadığı görüldü. Hastaların %61.8inin yakınlarının isteği ile, %27.3ünün kendi isteğiyle, %6.7sinin başka bir doktor tarafından konsültasyon amacıyla, %2.5inin polis eşliğinde geldiği görüldü. En sık başvuruların %36 oranında duygudurum bozukluğu, %22 psikotik bozukluklar ve %10.8 konversiyon bozukluğunun olduğu ve acil servise başvuran hastaların %31inin son başvurusunda hastaneye yatırıldığı görüldü. Sonuç: Acil servise başvuran hastaların klinik bulgularının şiddetine bakıldığında %72sinin psikiyatrik acil olduğu (akut psikotik alevlenme, bipolar manik veya bipolar depresif nöbet gibi), %28nin ise psikiyatri polkliniğinden tedavisinin düzenlenebileceği görülmüştür. Acil servise başvuruların çoğunlukla hastaların ve hasta yakınlarının istekleriyle olduğu göz önüne alındığında, hastaların hastalıkları ve tedavileri hakkında bilgilendirilmelerinin acil servislerdeki yoğunluğu azaltabileceği söylenebilir. (Anadolu Psikiyatri Derg 2015; 16(6):413-419)
